کاش مي شد صبر را مقدمه زندگي کرد کاش مي شد از ابتداي طلوع خورشيد تا انتهاي

غروب در جاده بي کسي ها با تو به دوردست ها سفر کرد ... کاش مي شد از رازهاي

بي انتها و از ارزوهاي بدون ثمر برايت بنويسم کاش مي شد از غم تنهايي بي مهري

زمين واز محبت بي نصيب برايت بنويسم کاش مي شد از ناله هاي شبانه از او ن بغض

و

از درد بي صبري برايت بنويسم و کاش مي شد برگه اي از گل ياس بسازم و برايت

از بي وفايي هاي زمين واسمان بنويسم ... ولي افسوس که با نوشتن نمي توان بهاري را

اورد که انتظارش همه را بي قرار کرده است .زيبايي ان نيست که من به تو بگم دوست

دارم بلکه زيبايي ان است که تو از چشمانم بخواني غزل که مي خوانم به صدايم گوش فرا

دهي تا شايد صداي خسته ام را در ک کني ، تو اينک پژ مرده اي، نشاطي را که در قلبت

احساس مي کردم ديگر نمي يابم ... گل من زيبايي دنيا به همين است که روزها انچه را

مي خواهيم بدست اوريم و انچه را که برايش اوج زندگي را تفسير مي کنيم ازدست بدهيم.

سلوک زندگي همين است روزي تولد و روزي مرگ ... تولد که چشمان را باز مي کند و

خنده بر لب نشانه بيداري از خواب شبانه ست و مرگ اري انچه دنيايي از عشق از دست

رفته را زنده ميکند..